Διαβάζοντας «Το πράσινο μίλι» του Stephen King για τέταρτη φορά, συγκέντρωσα τις σκέψεις μου σε τρεις άξονες.
1ος άξονας, Φυλετικές διακρίσεις:
Οι ΗΠΑ, η χώρα καταγωγής και διαμονής του King είναι πρωταθλήτρια στις φυλετικές διακρίσεις. Ειδικότερα στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ οι διακρίσεις προς τους Μαύρους, Λατίνους και γενικός όποιον έχει λίγο πιο σκούρο δέρμα είναι αυξήμένες μέχρι τις μέρες μας. Αυτό μας το παρουσιάζει ο King μέσω του θανατοποινήτη Τζον Κόφι, για τον οποίο μονάχα προς το τέλος του έργου αποκαλύπτεται ότι ο Κόφι ήταν αθώος. Έως εκείνη τη στιγμή ο King μας περνάει μέσα απ’ την αφήγηση απ’ όλες τις προκαταλύψεις τα στερεώτυπα και τις ρατσιστικές απόψεις που υπάρχουν τριγύρω μας.
2ος άξονας, Θανατική Ποινή:
Το ζόρικο ζήτημα της θανατικής ποινής απασχολεί συχνά πυκνά την κοινή γνώμη, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη, μάλιστα στη χώρα μας η συζήτηση περί θανατικής ποινής γίνεται συχνά πυκνά μετά από ειδεχθή εγκλήματα, όπου η πρώτη σκέψη των περισσοτέρων είναι ο θάνατος του εγκληματία.
Από τις 50 πολιτείες από οι οποίες απαρτίζουν το κράτος των ΗΠΑ στις 27 η Θανατική ποινή είναι σε ισχύ και εφαρμόζεται. Επίσης στη μόνη περιοχή της που είναι μεν αμερικάνικο έδαφος αλλά δεν είναι μέρος των 50 πολιτειών όπου εφαρμόζεται η Θανατική ποινή είναι η Αμερικανική Σαμόα. Στις 27 πολιτείες χρησιμοποιούνται οι εξής μέθοδοι: Θανατηφόρα ένεση, Εκτελεστικό απόσπασμά, Ηλεκτρική καρέκλα και Θάλαμος αερίων. Από αυτές τις μεθόδους μόνο η πρώτη εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια. Αν σας φαίνονται ανατριχιαστικές αυτές οι λεπτομέριες, τότε εξίσου ανατριχιαστικό είναι το ότι κάτι παραπάνω από το 4% των θανατοποινητών που εκτελούνται, αποδεικνύεται συνήθως εκ των υστέρων ότι είναι αθώοι.
Τα παραπάνω ο King τα εξετάζει ένα προς ένα, δίνοντας στον αναγνώστη μια εικόνα του πως γίνεται η διαδιασία μιας εκτέλεσης. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί σε αυτά τα σημεία δεν είναι περίτεχνη αλλά κοφτή, λιτή και άμεση. Η λιτότητα της γλώσσας είναι εκείνη που θα σε βάλει στη θέση του εκτελεστή αλλά και του εκτελούμενου. Ότι πρέπει για να σε βάλει κατ’ ευθείαν στο κλίμα μιας εκτέλεσης.
3ος άξονας, μεταφυσικό:
Σε μια πρόσφατη συζήτηση με μια φίλη μου για το βιβλίο και την ομώνυμη ταινία, ειπώθηκε στη κουβέντα πως δεν της αρέσει το μεταφυσικό στοιχείο. Το μεταφυσικό στοιχείο για τον King είναι το ψωμοτύρι μέσα απ’ το οποίο χτίζει τον κόσμο μέσα στον οποίο θα αναφερθεί σε πολύ πραγματικά και ρεαλιστικά ζητήματα.
Η ιστορία της λογοτεχνίας βρίθει χρήσης του μεταφυσικού ως μέσον για την αφήγηση ζόρικων ζητημάτων, αλλά και να τους προσδώσει έμφαση όπως κάνει εδώ ο King. Αν γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, ο Oscar Wilde με το έργο του «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» είναι απ’ τις πρώτες περιπτώσεις που θα χρησιμοποιήσει το μεταφυσικό ως αφηγηματικό όχημα για να προσδώσει έμφαση πάνω σε ζόρικα θέματα.
Κάπου εδώ θα πεταχτεί κάποιος/α να μου πει μα είναι και ο Edgar Allan Poe, ο οποίος είναι και ένας εκ των προτεργατών της λογοτεχνίας τρόμου και μυστηρίου στο οποίο κινείται ο Stephen King. Δεν θα διαφωνήσω, όμως ο Wilde είναι πολύ πιο κοντά στο είδος απ’ ότι πιστεύουμε, αυτό όμως είναι μια μελλοντική συζήτηση.
Συντάκτης:
Μοργιαννίδης Θεόδωρος
Κτήμα ες αεί 