Τα ξημερώματα της Κυριακής (25/6/2023) του δεύτερου γύρου των εκλογών με βρήκε να τελειώνω το συγκεκριμένο βιβλίο. Όταν τελείωσε η ημέρα στο κεφάλι μου υπήρχε ένας προβληματισμός ο οποίος κρατάει έως και την στιγμή που γράφω αυτές τις πρώτες γραμμές.
Ο προβληματισμός αφορά το αν είναι απαραίτητο να αναφερθώ σ’ αυτό το βιβλίο, απ’ τη στιγμή που έχουμε στη βουλή φανερά τρια ακροδεξιά κόμματα παρέα με το συντηρητικών θέσεων κόμμα της ΝΔ.
Εκτός απ’ το πώς πρέπει να συζητάμε και να παρουσιάζουμε τα γεγονότα γύρω απ’ το Β’ ΠΠ και το Ολοκαύτωμα που είναι το σημείο αναφοράς της συζήτησης ανάμεσα στον Ιστορικό του Ολοκαυτώματος Saul Friedländer και τον δημοσιογράφο Stephan Bou, υπάρχουν δυο σημεία τα οποία αξίζουν προσοχής.
Σημείο πρώτο. «Άγνοια».
Ως προς το Ολοκαύτωμα και τα λοιπά εγκλήματα του Ναζισμού έχει αποδειχθεί ότι 30.000.000 με 40.000.000 Γερμανοί ήταν πλήρως ενήμεροι για την εξόντωση των Εβραίων. Όπως ενήμεροι ήταν και οι Γερμανοί που το 1933 συνειδητά ανέβασαν μέσα από Δημοκρατικές διαδικασίες στην εξουσία τον Χίτλερ.
Για να συνδέσω αυτό το σημείο με την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών συνολικά ψήφισαν 665.250 τα 3 ακροδεξιά κόμματα (Σπαρτιάτες: 241.633, Ελληνική Λύση: 231.378, Νίκη: 192.239). Ένας λόγος που πρέπει να σταματήσει η καραμέλα της «άγνοιας», είναι διότι πρώτον η καραμέλα αυτή είναι ένα ρητορικό τέχνασμα που προέρχεται απ’ τα ΜΜΕ, τα οποία είναι ως επί το πλείστον κατευθυνόμενα (αποδεδειμένο πλέον σύμφωνα με αρκετές μελέτες ξένων παρατηρητών) για να καλύψουν το γεγονός ότι είναι και οι ίδιοι υπεύθυνοι για την ύπαρξη των ακροδεξιών κομμάτων. Δεύτερον διότι για να υπάρξουν 665.250 ψήφοι, άρα άνθρωποι/πολίτες που πήγαν και έριξαν τη ψήφο τους στη κάλπη πάει να πει ότι είχαν με τον Α ή Β τρόπο γνώση τι είναι το κόμμα το οποίο ψηφίζουν. Η ψήφος αυτών των ανθρώπων είναι απόλυτα συνειδητή, με γνώση των όσων πρεσβεύουν. Το οποίο σημαίνει ότι δεν είναι απλά ψηφοφόροι αλλά ακόλουθοι της ιδεολογίας που προσβεύουν τα κόμματα αυτά.
Σημείο δεύτερο. Εκπαίδευση.
Το εκπαιδευτικά συστήματα παίζουν καίριο ρόλο στην μεταλαμπάδευση της γνώσης και της μνήμης. Το πώς μεταλαμπαδεύονται τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ μέσα απ’ το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ένα κρίσιμο θέμα συζήτησης. Μη γνωρίζοντας τη περίπτωση της Γερμανίας ως προς το πως γίνεται η εκμάθηση της Ιστορίας θα περιοριστώ στα Ελληνικά δεδομένα.
Με την Ιστορία ερχόμαστε σε επαφή στα 12 βασικά σχολικά χρόνια (Δημοτικό – Γυμνάσιο – Λύκειο), ύστερα είναι επιλογή του καθένα να ασχοληθεί ή όχι με την Ιστορία (σπουδάζοντας τη ή όχι). Απ’ αυτά τα 12 βασικά χρόνια ειδικότερα στα 6 τελευταία (Γυμνάσιο & Λύκειο) η ζημιά που έχει γίνει είναι κρίσιμη. Στην Ελληνική περίπτωση, στα σχολικά βιβλία Γυμνασίου και Λυκείου, οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Ενώ εκεί όπου η σχετική αναφορά, αυτή είναι αποσπασματική και ελειπής.
Το εγχειρίδιο σε συνδυασμό με την κακή διδασκαλία της εν λόγο περιόδου στη διάρκεια του μαθήματος, δεν δίνει τα ανάλογα εφόδια στους μαθητές και μελλοντικούς πολίτες μιας χώρας, τα εφόδια με τα οποία θα είναι σε θέση να αγνωρίσουν τις δυνάμεις που αν αποκτήσουν εξουσία θα έχουν την ευκαιρία να επαναλάβουν τις σκοτεινές σελίδες του παρελθόντος.
Συντάκτης:
Θεόδωρος Μοργιαννίδης
Κτήμα ες αεί 